Piotr Renat Rogue urodził się 11 czerwca 1758 r. w Cannes we Francji i tego samego dnia został ochrzczony w miejscowej katedrze. W dzieciństwie stracił ojca. Matka otoczyła go troskliwą opieką i zapewniła mu prawdziwe chrześcijańskie wychowanie. Pierwsze nauki pobierał w Kolegium Saint-Yves i tam tez odbył studia klasyczne.

Od 1776 r. uczył się w seminarium diecezjalnym prowadzonym przez księży ze Zgromadzenia Misji, ale przełożeni zgodzili się, aby mieszkał w domu rodzinnym z matką. Zaraz po święceniach kapłańskich w 1782 r. biskup zamianował go kapelanem domu rekolekcyjnego, gdzie każdego roku przeprowadzał piętnaście serii ośmiodniowych rekolekcji. Wygłaszał konferencje, prowadził wspólne modlitwy i całe godziny spędzał w konfesjonale. To wszystko przyczyniło się do pogłębienia jego życia wewnętrznego.

Spełniane funkcje pozwalały mu na rozważanie doświadczeń wyniesionych z seminarium, w którym obserwował życie misjonarzy. Postanowił przyłączyć się do nich. Wzywał go do tego głos założyciela Świętego Wincentego a Paulo.

Zmuszało go to do opuszczenia matki, która poświęciła mu całe życie. Mężnie zniósł to rozstanie i 25 października 1786 r. wstąpił do tego zgromadzenia w Paryżu. W tamtych czasach liczyło ono we Francji ponad 450 księży w 78 wspólnotach domowych, którzy kierowali licznymi seminariami i głosili misje w parafiach wiejskich. Prowadzili bardzo surowe życie. Można powiedzieć, że czas formacji w Seminarium Internum (nowicjacie) był prawdziwym przygotowaniem na męczeństwo. Jego dyrektorem był dawny prefekt apostolski w Algierii, który wierność Chrystusowi i Kościołowi przypłacił ciężkim więzieniem. Po nim nastąpił ks. Franciszek Regis Clet, późniejszy męczennik za wiarę w Chinach. Sekretarzem generalnym Zgromadzenia był Ludwik Józef François, stracony później przez władze rewolucji francuskiej.

Po zakończeniu nowicjatu Piotr Renat został skierowany do rodzinnej miejscowości Cannes. Pracował w seminarium, w którym przed laty przygotowywał się do kapłaństwa. Tam zastała go rewolucja. Nastał czas świadczenia o wierności Kościołowi i Zgromadzeniu.

Gdy rewolucyjna Konstytucja Cywilna wymagała złożenia przysięgi na wierność władzom, organizował spotkania księży dla wykazania, że takiej przysięgi nie można pogodzić z wiernością wierze katolickiej. Przekonywał wprowadzanych w błąd i wątpiących, podtrzymywał na duchu porażonych lękiem.

Był świadkiem aresztowania biskupa i zastąpienia go kandydatem, który złożył przysięgę. Przeżył zamknięcie seminarium i cierpienia licznych księży. Z radością odczytywał dokument papieża Piusa VI potępiający Konstytucję Cywilną Kleru, jako heretycką i zmierzającą do zniszczenia wiary katolickiej. Skłonił miejscowego proboszcza do ratowania się ucieczką, ale sam pozostał w Cannes, aby z ukrycia służyć parafianom.

Narażony na aresztowanie często zmieniał mieszkanie. Swoje obowiązki mógł spełniać tylko nocami. Pewnej nocy jednak, gdy niósł Komunię św. wiernym, został ujęty przez władze. Te okoliczności aresztowania sprawiły, że nazwano go męczennikiem Eucharystii. Sześćdziesiąt dziewięć dni spędził w więzieniu. Po parodii procesu skazano go na śmierć i 3 marca 1796 r. wykonano wyrok na gilotynie.

Dnia 10 maja 1934 r. papież Pius XI zaliczył go w poczet błogosławionych. Jego liturgiczne wspomnienie obchodzi się 2 września wspólnie z błogosławionymi męczennikami: Ludwikiem Józefem François, Janem Henrykiem Gruyerem, Mikołajem Colinem i Janem Karolem Caronem, którzy również oddali życie w czasie rewolucji francuskiej.

© “Dziedzictwo – Święci i Błogosławieni Rodziny Wincentyńskiej” Alberto Vernaschi CM, Tłumaczenie z języka włoskiego Ks. Władysław Bomba CM, Wydanie III (uzupełnione) – WITKM Kraków 2014 r.