Fryderyk Ozanam urodził się 23 kwietnia 1813 r. w Mediolanie (Włochy) w rodzinie Jana Antoniego i Marii z domu Nantes. Ojciec był lekarzem w Lyonie. W dziewiątym roku życia Fryderyk rozpoczął naukę w lyońskim kolegium. Zaznajamianie się z różnymi kierunkami filozoficznymi przyczyniło się do pewnego kryzysu światopoglądowego. Przezwyciężył go jednak pod zbawiennym wpływem opata Nowrota.
W 1831 r. podjął studia uniwersyteckie w Paryżu. Boleśnie przeżył pierwszy kontakt ze środowiskiem obojętnym religijnie. W liście do przyjaciela Falconneta pisał: Paryż mi się nie podoba. Nie ma tu prawdziwego życia, nie ma wiary ani miłości. Wielkie miasto sprawia wrażenie wymarłego. Jego chłód i demoralizacja mrozi mnie i prawie zabija. Znalazł wsparcie u Andrzeja Marii Ampera, uczonego o ojcowskim sercu. Wprowadził go do swego domu i w częstych rozmowach przekonywał, że prawdziwa wiedza pozwala odkrywać wielkość Boga.
Dzięki temu Fryderyk przyłączył się do grupy studentów, którzy przeciwstawiali się zgubnym wpływom niektórych profesorów otwarcie zwalczających religię katolicką.
Wspólnie przekonali arcybiskupa Paryża Jacka Ludwika de Quelena do wznowienia kazań apologetycznych w katedrze Notre-Dame.
Po rewolucyjnych zamieszkach 1830 r. Fryderyk nabrał przekonania, że odnowy życia religijnego nie można opierać na próbach przywrócenia dawnej władzy. Trzeba zjednoczyć wszystkie siły dla zaprowadzenia sprawiedliwości społecznej w oparciu o prawdziwą miłość Boga i bliźniego. Dla przywrócenia wiarygodności Kościołowi katolickiemu należy przeciwstawić powszechnie lansowanemu antyklerykalizmowi kulturę humanistyczną i autentyczne życie religijne. Równie ważne jest świadczenie miłosierdzia chrześcijańskiego, bo wiara bez uczynków jest martwa.
Dla urzeczywistniania tych zamierzeń w 1833 r. w środowisku uniwersyteckim powstało stowarzyszenie nazwane Konferencje Świętego Wincentego a Paulo. Fryderyk należał do grona założycieli i działał w nim bardzo aktywnie. Słynne stało się jego powiedzenie: Chodźmy do ubogich, bo ich błogosławieństwo jest błogosławieństwem Boga! Stowarzyszenie w swej działalności charytatywnej korzystało z doświadczenia i pomocy siostry miłosierdzia Rozalii Rendu, dziś również błogosławionej.
W 1836 r., po uzyskaniu doktoratu z prawa, Fryderyk Ozanam wrócił do Lyonu. Tam przeżył śmierć ojca (1837) i matki (1839). W 1841 r. na miejscowym uniwersytecie uzyskał doktorat z literatury i po egzaminie konkursowym otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego na Sorbonie w Paryżu.
W tym samym roku zawarł małżeństwo z Amelią Soulacroix, w którym w 1845 r. przyszła na świat córka Maria. Rok wcześniej został profesorem zwyczajnym na Sorbonie. Jego wykłady były entuzjastycznie przyjmowane przez studentów. Mówiono, że przygotowywał je jak benedyktyn i wygłaszał jak orator.
W tym okresie wiele czasu i sił poświęcał pracy naukowej i w 1849 r. opublikował swoje główne dwutomowe dzieło „La civilisation au cinquieme siècle”.Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, w 1852 r. Fryderyk Ozanam przerwał wykłady uniwersyteckie i wyjechał do Włoch dla leczenia gruźlicy. Wkrótce jednak pojawiła się bardzo poważna choroba nerek. Postanowił wrócić do Francji; a 8 września 1853 r. zmarł w Marsylii.
Jego życie było całkowicie oddane Panu Bogu. W trosce o prawdę potrafił jednak z pokorą zachować szacunek i miłość dla wszystkich, którzy reprezentowali inne niż on poglądy. W czterdziestą rocznicę urodzin, 23 kwietnia 1853 r., w pięknej modlitwie całego siebie ofiarował Bogu. Papież Jan Paweł II podczas światowego Dnia Młodzieży, 22 sierpnia 1997 r., zaliczył Fryderyka Ozanama do grona błogosławionych i wyznaczył jego wspomnienie liturgiczne na 9 września.
Źródło: Alberto Vernasci CM „Dziedzictwo” WTKM
