Joanna Maria Rendu urodziła się 9 września 1786 r. w Confort w pobliżu Gex (francuska Jura). Była najstarszą spośród czterech córek w rodzinie zajmującej się rolnictwem. Podczas rewolucji francuskiej w jej domu znajdowali schronienie liczni księża oraz biskup Annecy. W takiej atmosferze wzrastała i na przykładzie rodziców uczyła się prawdziwej pobożności i miłości bliźniego.
Posłana do szkoły w Gex zaznajomiła się z siostrami miłosierdzia, które w miejscowym szpitalu służyły ubogim chorym. Oczarowana ich pracą, 25 maja 1802 r. wstąpiła do zgromadzenia, w którym przyjęła imię Rozalia. Po okresie formacji skierowano ją do najuboższej dzielni Paryża, Mouffetard. Pozostała tam 54 lata, aż do śmierci. Tamtejsze siostry odwiedzały chorych w ich domach rodzinnych oraz prowadziły bezpłatną szkołę dla ubogich dzieci. Siostra Rozalia uczyła w tej szkole czytania i pisania oraz katechizmu, a także czynnie włączała się w posługiwanie ubogim.
Jej podopiecznymi byli robotnicy niewykwalifikowani, zatrudniani doraźnie, praczki, sprzątaczki, szwaczki, zbieracze używanych rzeczy, wędrowni handlarze.
W 1815 r. została przełożoną domu. Powiększyła szkołę. Stworzyła pracownie, w których młodzież męska i żeńska zdobywała przygotowanie do zawodu. Potrafiła wyszukiwać współpracowników, którzy wspierali ją materialnie i sami włączali się w jej działalność.
Otworzyła żłobek dla dzieci i schronisko dla osób w podeszłym wieku. Przyczyniała się do powstawania bractw i stowarzyszeń charytatywnych w całym Paryżu. Udzielała rad grupie studentów Sorbony, którzy pragnęli zaangażować się czynnie w życie religijne. To przy jej pomocy powstały Konferencje Świętego Wincentego a Paulo założone przez bł. Fryderyka Ozanama, Prévosta, Taillandiera, Baillego.
W czasie powstania w 1830 r. nie zawahała się przed pójściem na barykady, aby zaopatrywać rannych bez względu na ugrupowanie, do jakiego należeli. Narażała własne życie, aby ratować innych. Wraz z innymi siostrami ratowała chorych podczas epidemii cholery w latach 1832 i 1849. Napoleon III, 27 lutego 1852 r. udekorował ją Krzyżem Legii Honorowej, a 18 marca 1854 r. osobiście wraz z cesarzową Eugenią odwiedził prowadzone przez nią dzieła. Dzięki wytrwałości potrafiła przezwyciężać wszystkie trudności napotykane we wspólnocie Zgromadzenia i poza nią.
W ostatnich latach życia straciła wzrok. Zmarła 7 lutego 1856 r. Niezliczone rzesze z płaczem odprowadzały ją na cmentarz Montparnasse. Na jej grobie umieszczono napis: Dobrej Matce Rozalii w uznaniu jej zasług ubodzy i bogaci. Papież Jan Paweł II dnia 9 września 2003 r. zaliczył ją do grona błogosławionych. Jej liturgiczne wspomnienie obchodzi się 7 lutego.
Źródło: Alberto Vernaschi CM „Dziedzictwo” WITKM
