Nasza świątynia jest kościołem trójnawowym wybudowanym z cegły w stylu neogotyckim.  Kościół wzniesiony jest na planie krzyża z prezbiterium skierowanym na północ.  Ma 67 m długości i taką samą wysokość mają wieże. Nawa główna ma 23 m wysokości, a szerokość kościoła to 34 m.  Wystrój wnętrza świątyni, poza nielicznymi wyjątkami, jest utrzymany konsekwentnie w stylu neogotyckim.

 

Na skwerze przed kościołem stoi statua Matki Bożej Niepokalanie Poczętej wykonana przez Mieczysława Lubelskiego (twórcę pomnika Kościuszki na Placu Wolności w Łodzi),  naprzeciw figury znajduje się drewniany krzyż misyjny.

 

 

 

Do kościoła prowadzą trzy wejścia zaopatrzone w dębowe wrota, pokryte blachą miedzianą i wykonane w roku 1978.  Umieszczone nad wrotami latarnie zostały wykonane dwa lata wcześniej.

 

Nad wejściem głównym znajdują się organy 35-głosowe, które zbudowane są z 250 piszczałek.  Sprowadzone zostały do Pabianic w roku 1934 i wyposażone ostatecznie w 1958 roku. Organy w naszym kościele są największym instrumentem w mieście. W Pabianicach, poza kościołem NMP, prawdziwe organy (tj. nie elektroniczne) istnieją tylko w kościele ewangelickim świętych Piotra i Pawła, w kościele św. Floriana oraz w Szkole Muzycznej. Są to jednak mniejsze instrumenty. Nasze organy posiadają 3 manuały (tzn. klawiatury ręczne, takie jak w fortepianie) oraz pedał (klawiaturę nożną). Posiadają ponad 30 registrów (tj. barw, głosów), jest to więc w skali polskiej instrument średnich rozmiarów. W pierwotnej formie organy zostały zbudowane w latach 30. zeszłego wieku. W latach 70. zostały znacznie rozbudowane. Od tamtego czasu nie dokonywano już znaczących zmian w instrumencie.

W kościele pierwotną kolorową, dostosowana do polskiego gotyku polichromię zastąpiła nowa, wykonana w 1975 roku wykonana przez Mieczysława Saara (seniora).  Jej zasadniczym celem było rozjaśnienie wnętrza kościoła.  Nowa polichromia nawiązała do dawniejszej: w ślepych oknach nad głównym ołtarzem wyobrażono postaci Ewangelistów, w prezbiterium – Apostołów, a nawie głównej m.in. polskich świętych, a w bocznych – m.in. świętych ze Zgromadzenia księży Misjonarzy i Sióstr miłosierdzia (św. Wincenty a Paulo, św. Ludwika de Marillac, św. Katarzyna Laboure, św. Jan Gabriel Perboyre i inni).

Po lewej stronie nawy głównej znajduje się ambona wykonana przez pabianickich rzemieślników, a zaprojektowana przez prof. Bema z Pabianic dla uczczenia pamięci dwóch synów, którzy polegli na wojnie ze Związkiem Sowieckim w 1920 roku.  Na przeciw ambony, na filarze nawy głównej, znajduje się pseudo-barokowy krucyfiks, który jest najstarszym artefaktem w naszej świątyni.

Od stropu świątyni zwisają żyrandole: w środku kościoła sześcioramienny, 36-płomienny żyrandol neogotycki, a poza nim, w nawie głównej i w bocznych kaplicach, trzy żyrandole sześcioramienne, 13-płomienne.

 

Powyżej głównego ołtarza widzimy trzy witraże przedstawiające od lewej: św. Dominika, Matkę Bożą Anielską i św. Franciszka z Asyżu.  Wykonane zostały w Zittau w Saksonii ok. 1910 roku.  Uszkodzone podczas I wojny światowej (podobnie, jak i wiele innych w kościele) zostały odnowione przez nieznanego witrażownika.

W prawej bocznej kaplicy znajduje się ołtarz Świętego Józefa ufundowany przez pabianickich rzemieślników.  Zawiera rzeźbę św. Józefa z Dzieciątkiem na ręku, zaś obok znajdują się obrazy przedstawiające śmierć św. Józefa i św. Józefa przy pracy.  W przestrzeni pomiędzy polem głównym a bocznymi widać niewielkie rzeźby biskupów i męczenników, patronów Polski: Świętego Stanisława i Świętego Wojciecha.  Zwieńczenie nad częścią środkowa przedstawia rzeźbione postaci patronów rzemiosła: świętych Kryspina, Szymona, Bartłomieja i Marii Magdaleny.  Powyżej ołtarza zespół czterech witraży przedstawiających świętych: Józefa, Klarę, Jadwigę Śląską i Ignacego Loyolę.

 

W lewej kaplicy bocznej znajduje się wykonany w identycznym stylu ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa ufundowany przez katolików mówiących po niemiecku.  Przypomina o tym umieszczony u dołu ołtarza napis w językach niemieckim i polskim.  Obok umieszczonej w polu głównym statuty Jezusa Chrystusa widzimy mniejsze rzeźby świętych Apostołów: Piotra i Pawła. W polach bocznych znajdują się obrazy przedstawiające Chrystusa przebaczającego grzesznikowi i adorację najświętszego Sakramentu, zaś w zwieńczeniu ołtarza – cztery małe rzeźby przedstawiające Ewangelistów.  Powyżej ołtarza zespół czterech witraży przedstawia świętych: Wojciecha, Kazimierza, Stanisława Kostkę i Stanisława ze Szczepanowa.